Embedded Files
Η τέχνη μέρος της ζωής
Στη Σαρακατσάνικη κοινωνία, όπως και σε πολλές παραδοσιακές κοινωνίες, η τέχνη δεν ξεχώριζε από τη ζωή. Ήταν απλώς εκεί, μέσα στην καθημερινότητα. Ήταν το πλέξιμο και η ύφανση, τα φυσικά χρώματα που έφτιαχναν για να βάψουν τις βελέντζες, τα τραγούδια που τα έλεγαν όλοι μαζί, στις χαρές και στις λύπες. Ο χορός σε κύκλο, η φλογέρα του βοσκού, η χειροποίητη γκλίτσα. Όλα αυτά ήταν τρόποι να νιώσει ο άνθρωπος, να εκφραστεί, να μοιραστεί, αλλά και να ζήσει.
Η δημιουργία δεν ήταν πολυτέλεια. Ήταν ανάγκη. Ήταν τρόπος να σταθείς στα πόδια σου. Κι αν δεν υπήρχε "ειδικός" να σε ακούσει, υπήρχε η μάνα, η αδερφή, η γειτόνισσα. Μιλούσες. Δεν τα κρατούσες μέσα σου.
Σήμερα, δουλεύοντας με παιδιά και εφήβους στην εικαστική θεραπεία, βλέπω πόσο κοντά είναι όλα αυτά. Η τέχνη συνεχίζει να είναι ο πιο άμεσος τρόπος για να πεις κάτι που δεν βρίσκει λέξεις. Να εκφράσεις φόβο, χαρά, μοναξιά, θυμό. Να μοιραστείς χωρίς να εξηγείς, σαν μια φυσική συνέχεια αυτού που είσαι και αυτού που κάνεις...
Οι άνθρωποι τότε δεν τη φώναζαν “θεραπεία”. Τη ζούσαν. Την είχαν μέσα τους. Και αυτό είναι κάτι που προσπαθώ να κρατώ ζωντανό και σήμερα, μέσα στη δουλειά μου.
Page updated
Google Sites
Report abuse